Ένας από τους πιο σπουδαίους διανοούμενους και λάτρεις του Νομού μας, πήγε να συναντήσει πριν λίγο καιρό τον αθάνατο ΠΑΥΛΟ ΜΑΤΕΣΗ στις επουράνιες «ΕΠΑΛΞΕΙΣ» του Πύργου…

Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού

 

Είναι πολύ δυσάρεστο να βρεθεί κανείς στη δύσκολη θέση να αναφερθεί σε αθάνατες προσωπικότητες που έγραψαν Ιστορία, η οποία τίμησε και τιμά την ιδιαίτερή μας Πατρίδα, την ΗΛΕΙΑ, που τη δόξασαν όχι μόνο Πανελλήνια αλλά και Παγκόσμια με τα πανανθρώπινα πνευματικά τους δημιουργήματα και δεν είναι ανάμεσά μας πια.

Ένας απ’ αυτούς τους πολλούς Ηλείους, τους αναρίθμητους από τα πανάρχαια χρόνια, τα χρόνια του Πύρρωνα, του Ιππία, του Φαίδωνα, του Λίβωνα και άλλων πολλών και στη συνέχεια μιας ατέρμονης σειράς από τους άλλους αιώνες μέχρι των ημερών μας, είναι και ο αείμνηστος

Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος

Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος, γέννημα και θρέμμα της ιδιαίτερής μας Πατρίδας (γεννήθηκε στον Πύργο το 1930), τέλειωσε το 8τάξιο Γυμνάσιο στον Πύργο και είχε συνδεθεί και συνεργαστεί με τους σχεδόν συνομήλικούς του Τ. Σινόπουλο, Ν. Καχτίτση, Γ. Παυλόπουλο και άλλους της εποχής του, που λάμπρυναν με το συγγραφικό τους έργο και τις άλλες δραστηριότητές τους τον Πύργο, την Ηλεία και την Ελλάδα όλη, κι όχι μόνο, αφού πολλά από τα έργα τους έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου.

Ο Ηλ. Παπαδημητρακόπουλος, όπως διάβασα, γιατί εμείς της γενιάς του ’40, και πριν και μετά, ίσως και σήμερα, ή μάλλον και σήμερα, οι νέοι του Νομού μας δεν γνωρίζαμε τίποτα για τις μεγάλες αυτές, τις αθάνατες προσωπικότητες του τόπου μας, αφού δεν τους διδασκόμασταν στα Σχολειά μας, γιατί δε συμπεριλαμβάνονταν στα Νεοελληνικά Αναγνώσματα των Σχολείων για τους ευνόητους λόγους…, εκτός από το σπουδαίο συγγραφικό του έργο που άφησε, συνεργάσθηκε και με πολλά, μεγάλης κυκλοφορίας, περιοδικά και εφημερίδες ως φιλολογικός συνεργάτης κι ακόμη και με την επιμέλεια βιβλίων και μεταφράσεων.

Ως άνθρωπος του καιρού του (δεκαετίες του ’30, ’40 και βάλε) και του τόπου του, του Νομού Ηλείας, του Πύργου και των περιχώρων του, ο Ηλ. Παπαδημητρακόπουλος αφιέρωσε πολλά βιβλία του, που διακρίνονται για την αρετή της συντομίας τους, τη συμπύκνωση δηλ. του περιεχομένου τους, η οποία συναρπάζει τους αναγνώστες, που θέλουν, κατά την άποψή μας, μονορούφι, χωρίς περιστροφές και εξαντλητικές περιγραφές, να πληροφορηθούν για το παρελθόν της γενέτειράς τους γης, στο να μάθουμε δηλ. τα θετικά και αρνητικά του τόπου που γεννηθήκαμε, να τα συνδέσουμε με το παρόν το δικό μας και να κάνουμε τις συγκρίσεις για να διαπιστώσουμε πού λάθεψαν οι πρόγονοί μας και οι γονείς μας ή πού έδρασαν με ορθότητα, για να μας παραδώσουν κάποιες βάσεις για ένα ευοίωνο μέλλον.

Τις τελευταίες σκέψεις μου τις προκάλεσε ένα από τα βιβλία του που διάβασα με τίτλο «ΤΟΠΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ», και θεωρώ αναγκαίο, πριν απ’ όλα να αναφερθώ σ’ αυτό, για να στηρίξω το προηγούμενο σχόλιό μου πως ο συγγραφέας μας διέσωσε πολλά στοιχεία του τόπου μας, που ερεθίζουν νοσταλγικά ή και εξοργιστικά τη μνήμη μας με την καταστροφή της φύσης λόγω της ιδιοτελούς σκοπιμότητας κάποιων, για να μάθουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας πώς ήταν κάποτε η Ηλειακή γη, που κρατούσε στις αγκάλες της (στα χωριά μας) όλους τους ανθρώπους της, ενώ τώρα τείνουν να ερημώσουν, αν ακόμη δεν έχουν ερημώσει.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και το να διδαχθούν από τα λάθη μας, για να μην τα επαναλάβουν, αλλά για να αγαπήσουν τη γη των προγόνων μας, επαναφέροντάς την στην αγνότητά της, όπως ήταν τότε, που δεν χρειαζόμασταν φυτοφάρμακα, ούτε τη ρυπαίναμε με τα πλαστικά μας ή την εύρισκαν κάποιοι ως εύκολη λύση, για να πετάνε τα βιομηχανικά τους απόβλητα… ή να δηλώνουν περισσότερα στρέμματα για το

ΟΠΕΚΕΠΕ…

Αλλά στους «ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΠΟΥΣ», που κάποιοι απ’ αυτούς είναι χαραγμένοι και στη δική μου, ως γεννημένος το ’40, καθώς και στη μνήμη πολλών άλλων, θα επανέλθουμε με το επόμενο σημείωμά μας.