Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΜΠΙΧΤΑΣ

“Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δεν υπάρχουν μαθητές” – Αντόνιο Γκράμσι

Ύστερα από τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας η Δύση και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ καταλήφθηκαν από την μέθη της νίκης. Όπως συμβαίνει συχνά με τους μεθυσμένους πίστεψαν ότι δημιουργήθηκε οριστικά ένα διεθνές περιβάλλον, στο οποίο τίποτα, ποτέ δεν θα μπορούσε να απειλήσει την παγκόσμια ηγεμονία τους, αφού δεν υπήρχε πια και ούτε θα υπήρχε στο μέλλον κανένα κράτος με ανάλογη γεωπολιτική ισχύ.

Οποιαδήποτε αντίδραση στον ηγεμονικό τους Νιρβάνα θα ήταν μια απλή ενόχληση που θα οφειλόταν σε αδρανειακές επιβιώσεις ή σε παρεξήγηση και ο ένοχος ή θα συμμορφωνόταν ή θα εξαλειφόταν. Θεώρησαν ότι οι περιπτώσεις της Λιβύης, του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας και άλλων “παρακατιανών” χωρών απέδειξαν του λόγου τους το αληθές!

Το βιβλίο του καθηγητή Γιοσιχίρο Φράνσις Φουκουγιάμα “Το τέλος της Ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος” ανακηρύχθηκε σε Ευαγγέλιο. Σύμφωνα με τον μύθο η φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να αποτελεί το ακροτελεύτιο σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας και την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης έτσι ώστε να συνιστά το τέλος της Ιστορίας.

Για τον συγγραφέα και τους πιστούς του η τεχνολογία αποτελεί τον αναγκαίο και ικανό όρο για την τελειότητα με την προϋπόθεση ότι θα υποστηρίζεται από την ελεύθερη αγορά και το Δίκαιο.

Πίσω από τις όμορφες λεξούλες κρύβεται η επιθυμία για την ανεξέλεγκτη διεθνή δράση του κεφαλαίου, που θα εξαπλώνεται και θα ισχυροποιείται αενάως χωρίς να το εμποδίζουν σύνορα, τελωνεία, εθνικοί νόμοι και γραφειοκρατικές διαδικασίες και θα προστατεύεται από το Δίκαιο των τραπεζών και λίγων υπερμεγέθων μονοπωλιακών συγκροτημάτων. Φυσικά στο Δίκαιό τους θα συμπεριλαμβάνεται και το σφύριγμα των βομβών, μόνο που αυτό λησμόνησε να το αναφέρει ο αξιότιμος καθηγητής.

Κάτω από την προστασία του εν λόγω Δικαίου, τα σύνορα θα ατονούσαν όχι μόνο όσον αφορά στην παγκόσμια εξάπλωση τραπεζών και εταιριών, αλλά όσον αφορά και στις μετακινήσεις των ανθρώπων. Κύματα εξαθλιωμένων μεταναστών από τον Τρίτο Κόσμο, που δεν έχουν ιδέα τι είναι τα δημοκρατικά δικαιώματα, ο συνδικαλισμός, οι εργατικές νομοθεσίες κ.λ.π., θα προσελκύονταν από τον πλούτο της Δύσης και θα την κατέκλυζαν προσφέροντας την εργατική τους δύναμη για ένα χάμπουργκερ, μια σακουλίτσα fish ‘n chips η ένα πιάτο μπαγιάτικη μπουγιαμπέσα. Αυτά τα κύματα θα συμπίεζαν τους μισθούς των αυτόχθονων εργαζομένων στα επίπεδα των δικών τους μισθών. Οι πιο μορφωμένοι μετανάστες – τεχνίτες, επιστήμονες κ.λ.π. – θα απολάμβαναν περισσότερα προνόμια τηρουμένων των αναλογιών. Η προοπτική των κερδών των “αρίστων” ήταν ασύλληπτη!

Ταυτόχρονα θα επιτυγχάνετο και ο διαχρονικός στόχος απέναντι στον προαιώνιο εχθρό: μέσα σε αυτόν τον αξεδιάλυτο χυλό ανθρώπων, εθνών, πολιτισμών και γλωσσών θα ήταν αδύνατο να οργανωθεί οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση εναντίον οποιασδήποτε αυθαιρεσίας των ελίτ! Στο τέλος τα σύνορα θα απονεκρώνονταν.

Η πολιτική ορθότητα θα έπρεπε να αναχθεί σε παγκόσμιο δόγμα, αφού εξυπηρετούσε ιδιαίτερα την διάλυση της κοινωνικής συνοχής των εθνών, χρησιμοποιώντας διάφορα πιασάρικα ιδεολογήματα, ανακαλύπτοντας καταπιεσμένες ανύπαρκτες μειονότητες, “έμφυλους” και “διεμφυλικούς πολέμους”, αυτοπροσδιορισμούς όλων των ειδών και των κατηγοριών, ακόμα και βιολογικούς! Η εξάλειψη της ιστορικής ταυτότητας λαών και εθνών εξ’ αιτίας του “καταπιεστικού” ή “ρατσιστικού” παρελθόντος τους ήταν απαραίτητη! Η ανεύρεση ματαιόδοξων, ιδιαίτερα ελλειμματικών και εξαιρετικά αμόρφωτων ατόμων που θα σχημάτιζαν τις ορδές των σχετικών “αγωνιστών” δεν ήταν δύσκολη. Έτσι θα εκπληρωνόταν η ευχή της Μάργκαρετ Θάτσερ για την μετατροπή της οργανωμένης κοινωνίας σε άθροισμα ατόμων.

Το γεγονός ότι οι αλαζόνες νικητές διέλυαν και την συνοχή των δικών τους χωρών στα όρια εμφυλίου πολέμου δεν τους απασχόλησε, αφού δεν υπήρχε ούτε μπορούσε να υπάρξει στο μέλλον( !) αντίπαλος ικανός να εκμεταλλευτεί προς όφελός του αυτήν την διάλυση. Το πρωτοφανές γεγονός της εφόδου των μαζών στον Λευκό Οίκο στις εκλογές των ΗΠΑ το 2020 προβλημάτισε μερικούς, αλλά όλα ξεχάστηκαν με την νίκη των Δημοκρατικών. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αν σκοτώνονταν μεταξύ τους κάμποσοι κουρελήδες who gives a dime for crap?

Όμως η διαδικασία της συσσώρευσης τους κεφαλαίου δεν λειτουργούσε μόνο για τους νικητές του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Η δημιουργία της ευρωζώνης που είχε ως αποτέλεσμα την γρήγορη οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στη Ευρώπη, η ανάπτυξη της ηττημένης Ρωσίας και της σιωπηλής Κίνας, που προοιώνιζαν την δημιουργία πόλων ισχύος ανταγωνιστικών προς τις ΗΠΑ και η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 κατάφεραν σοβαρά πλήγματα στον μύθο της παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας διακυβέρνησης, αλλά η μαγεία των ωραίων ψευδαισθήσεων δεν σβήνει εύκολα. Μόνο η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που έχει εξελιχθεί σε αληθινό πόλεμο και οι παγκόσμιες συνέπειες που τείνουν να επαναφέρουν καταστάσεις ανάλογες με εκείνες της δεκαετίας του 1950, έχουν αναγκάσει ακόμα και τους τυφλούς να δουν την πραγματικότητα, ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα εξελιχθούν τα γεγονότα.

Οι “άριστοι” πιστοί του καταρρέοντος ονείρου -τόσο ωραίο γι αυτούς, αλλά τόσο εφιαλτικό για τους υπόλοιπους – ενώνονται κι επιτίθενται με πρωτόγνωρη κι “ανεξήγητη” λύσσα στον υπαίτιο ή τους υπαίτιους της καταστροφής της ψευδαίσθησής τους, όχι επειδή αυτός παρέβη νόμους και διατάξεις (πράγματι τους παρέβη και μάλιστα με ωμό και κυνικό τρόπο), τους οποίους οι ίδιοι είχαν παραβεί πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζουν να τους παραβαίνουν σε κάθε ευκαιρία, αλλά επειδή πρέπει να αποδείξουν πάση θυσία ότι η επιδίωξή τους για απόλυτη παντοδυναμία βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα και είναι δυνατόν να λάβει σάρκα και οστά. ʼλλωστε η επίτευξη αυτού του στόχου είναι αναγκαίος όρος για την κοινωνικοοικονομική επιβίωσή τους.

Η ιδέα για την δημιουργία της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πρωτότυπη. Εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και διαδόθηκε πλατιά στις αρχές του 20ου, όταν ο ιμπεριαλισμός αντικατέστησε πλήρως την αποικιοκρατία. Τότε η παγκοσμιοποίηση είχε βαπτιστεί Ultra Imperialism και ο ενθουσιασμός της ελίτ της εποχής και των διανοουμένων της ήταν μεγάλος, μέχρι που ξέσπασε ο Α’ Π.Π. και, πριν ακόμα λήξει, η Οκτωβριανή επανάσταση κι όλα τα σχέδια πετάχτηκαν στον Ultra σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δεν υπάρχουν μαθητές.