Και όσοι παριστάνουν ότι «όλα πάνε καλά», πίσω από εγκαίνια, κορδέλες, φωτογραφίες και «αναβαθμίσεις» που υπάρχουν μόνο στη σφαίρα της επικοινωνίας, είναι συνένοχοι. Συνένοχοι σε μια εγκατάλειψη που κοστίζει ζωές, αξιοπρέπεια, ανθρωπιά. 

 

Το ΓΝ Πύργου: από νοσοκομείο σε σταθμό διακομιδών 

 

215 διακομιδές ασθενών σε έναν μήνα. Αυτό δεν είναι στοιχείο. Είναι ο ορισμός της κατάρρευσης. Το Γενικό Νοσοκομείο Πύργου δεν λειτουργεί πια για να θεραπεύσει. Λειτουργεί ως ενδιάμεσος σταθμός: ο ασθενής περνά, φορτώνεται στο ασθενοφόρο και φεύγει για την Πάτρα, λες και η διακομιδή είναι μέρος της θεραπείας. 

Και αυτή η ντροπιαστική κατάσταση αφορά έναν νομό με περίπου 200.000 κατοίκους. Η Ηλεία έχει μείνει χωρίς Παθολογική, χωρίς επαρκή Καρδιολογική, χωρίς ακτινολογικό που να μπορεί να κάνει ούτε τα αυτονόητα χωρίς να στείλει τους ασθενείς σε ιδιώτες. Αυτή δεν είναι υγεία. Είναι διάλυση. 

 

Η Πάτρα πληρώνει την κατάρρευση της Ηλείας 

 

Γιατί η τραγωδία δεν τελειώνει εντός των συνόρων του νομού. Στην Πάτρα τα νοσοκομεία έχουν γίνει υγειονομικά πεδία μάχης. Στα ΤΕΠ του Πανεπιστημιακού: 39 ασθενείς σε ράντζα για τρεις ημέρες. Αυτό δεν λέγεται «πίεση». Λέγεται κρίση ανθρωπίνων ορίων. Οι γιατροί εξαντλημένοι, οι παραιτήσεις συνεχείς, το προσωπικό στα όριά του. Και όλα αυτά γιατί η Ηλεία δεν έχει πια νοσοκομείο να σταθεί όρθιο. Γιατί όταν κατεδαφίζεις μια ολόκληρη περιφερειακή δομή, το βάρος πέφτει αλλού. Και το σύστημα καταρρέει σαν ντόμινο. 

 

Η υποβάθμιση της Ηλείας δεν είναι εξαίρεση. Είναι προαναγγελία. 

 

Αυτό που ζει η Ηλεία αποτελεί πρελούδιο ενός νέου υγειονομικού μοντέλου που χτίζεται σιωπηρά: 

• λιγότερα νοσοκομεία, 

• λιγότερο προσωπικό, 

• περισσότερες συγχωνεύσεις, 

• περισσότερη ιδιωτικοποίηση, 

• περισσότεροι ασθενείς-πελάτες. 

 

Οι πολίτες της περιφέρειας θα μεταφέρονται εκεί όπου υπάρχει προσωπικό – αντί να υπάρχει προσωπικό εκεί όπου υπάρχουν πολίτες. Και μετά ακούμε για «ενίσχυση του ΕΣΥ». 

 

Με τι ακριβώς; Με μετακινήσεις γιατρών-μπαλώματα; Με νοσοκομεία με έναν γαστρεντερολόγο; Με εξετάσεις που γίνονται εκτός νοσοκομείου; Με ράντζα τριών ημερών; Με ασθενείς που ταξιδεύουν σαν να έχουν «εισιτήριο ΕΚΑΒ»; Η ίδια η ΕΙΝΑ ειρωνεύτηκε το υπουργείο προτείνοντας να θεσπιστεί… εισιτήριο μεταφοράς ασθενών. Όταν οι γιατροί φτάνουν στη σάτιρα, η πολιτεία έχει βυθιστεί στην ντροπή. 

 

Τελική αλήθεια 

 

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλώς μια κρίση του ΕΣΥ. Είναι μια κρίση πολιτικής αξιοπρέπειας. Μια παραδοχή αποτυχίας της πολιτείας να προστατεύσει τους πολίτες της. Και αυτή η αποτυχία έχει όνομα: Εγκατάλειψη. Αυτή είναι η αλήθεια. Όσο κι αν προσπαθούν να την κρύψουν κάτω από κορδέλες.