Γράφει ο Γιάννης Σταθόπουλος - Materiale Sportivo

Από όλα τα ενδιαφέροντα κείμενα που «κυκλοφόρησαν» στα social media για την Ημέρας της Γυναίκας, στάθηκα ιδιαίτερα στο μήνυμα της παλαιάς Πρωταθλήτριας της υδατοσφαίρισης και νυν τριαθλήτριας Μάνιας Μπικόφ για την αντιμετώπιση των γυναικολογικών καρκίνων, καθώς και στην παρακάτω  -αγνώστου συντάκτη- ανάρτηση:

Ένα κείμενο, που αποτελεί την επιτομή της συντροφικότητας και της συμπληρωματικότητας μεταξύ των ζευγαριών.

Καθότι όλοι έχουμε λοιπόν τουλάχιστον μία γυναίκα που αποτελεί σημείο αναφοράς για την ζωή μας, ο  σημερινός εορτασμός της Γυναίκας κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει μία ευκαιρία για γιορτάσουμε και την σχέση που (θα έπρεπε να) υπάρχει μεταξύ των 2 φύλλων.

Μολόνοτι τα απολυταρχικά, τα ολοκληρωτικά και τα θεοκρατικά καθεστώτα, που μεταχειρίζονται ακόμη και σήμερα την γυναίκα ως σκεύος μονόπλευρης  ηδονής, ως μέσο αναπαραγωγής για την διαιώνιση των υπηκόων τους και ως άτομα δίχως δικαιώματα παρά μόνο ως αμόρφωτες υποτελείς, πιστές υπάκουες, άνευ αντιλογίας, πάσης φύσεως εντολών των συμβίων τους και του κράτους, εντούτοις στον επονομαζόμενο «Δυτικό Κόσμο» η γυναίκα κατέκτησε επάξια την θέση που της αναλογεί στην σύγχρονη κοινωνία, στη μόρφωση, τον επαγγελματικό στίβο και τη συμμετοχή της στα κοινά, παρά τα γενικότερα προβλήματα που υπάρχουν και ταλανίζουν όλους μας.

Έχοντας διανύσει μία διαδρομή 2.500 χρόνων από τότε που η Ροδίτισσα Καλλιπάτειρα προέβαλε την πρώτη μορφή αντίστασης απέναντι σε ένα ανδρικό κατεστημένο, που επέβαλε τον αποκλεισμό της παρουσίας των γυναικών ακόμη και από τις κερκίδες των Ολυμπιακών Αγώνων της Αρχαιότητας (πόσο μάλλον από τους αγωνιστικούς χώρους), οι Γυναίκες πλεόν έχουν να επιδείξουν τεράστιες επιτυχίες και στον χώρο του αθλητισμού, προσφέροντάς μας μοναδικές συγκινήσεις. Στο πρόσφατο μάλιστα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου που τόσο ενθουσιασμό έφερε σε όλο το φίλαθλο κοινό, να θυμίσουμε ότι από τους αθλητές μας  που κατέκτησαν μετάλλιο, δύο ήταν γυναίκες (Νικόλ Κυριακοπούλου, Βούλα Παπαχρήστου) και δύο ήταν άνδρες. Πλήρης ισότητα δηλαδή….

 Ακόμη, εν όψει και των επερχόμενων Ολυμπιακών Αγώνων στο Τόκυο - σε ένα χρόνο και κάτι από τώρα- να  θυμίσουμε ότι στην Τελετή Έναρξης των  προηγούμενων στη Βραζιλία, ήταν μία γυναίκα (Σοφία Μπεκατώρου) που μπήκε πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο του Ρίο ντε Τζανέϊορο ως σημαιοφόρος της Ελληνικής Αποστολής και μία άλλη (ʼννα Κορακάκη) κατέκτησε 2 μετάλλια στην ίδια διοργάνωση,  επίτευγμα που είχε επιτευχθεί για τελευταία φορά από τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912, ενώ από το 1992 που η Βούλα Πατουλίδου κατέκτησε το ιστορικό χρυσό στα 110 μετ’εμποδίων, οι Ελληνίδες Αθλήτριες φέρνουν αδιάκοπτα μετάλλια και σημαντικές επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις υπόλοιπες διεθνείς διοργανώσεις.

 

Και δεν στέκονται μόνο σε αυτό οι Ελληνίδες Αθλήτριες, αλλά μέσω των καθημερινών τους δράσεων μπαίνουν και στην διαδικασία να προάγουν την συμμετοχή των γυναικών όλων των γυναικών στην Αθλητική Δραστηριότητα, την Προπονητική Καθοδήγηση και την Διοικητική Στελέχωση, όπως η Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ολυμπιονικών Βούλα Κοζομπόλη με το πρόγραμμα Make Place for One More Woman, η Ολυμπιονίκης της Καλαθοσφαίρισης Τατιάνα Καββαδία με το πρόγραμμα We Love Basketball, η Πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης Στέλλα Λαζάρου που διοικεί υποδειγματικά τον μεγαλύτερο Ναυταθλητικό Όμιλο της χώρας, γυναίκες που ξεπέρασαν τον καρκίνο και αναδείχθηκαν Πρωταθλήτριες, γυναίκες μανάδες που συνεχίζουν αδιάκοπτα την προσπάθεια τους και τόσες άλλες ακόμη που συνεχίζουν επίμονα τον αγώνα τους, αποδεικνύοντας στην πράξη τί σημαίνει να είσαι Πρωταθλητής της Ζωής.

Όπως έχει διαμορφωθεί η κοινωνία μας και οι δομές της  τα τελευταία 30 χρόνια, όποιος άνδρας καταφέρεται εχθρικά και βάναυσα απέναντι στις γυναίκες, είναι χαμένος εκ προοιμίου.  Όχι μόνο γιατί οι γυναίκες είναι πιο ανθεκτικές ως οργανισμοί (εμείς δέκατα σηκώνουμε και είμαστε «dead» την ώρα που οι γυναίκες στο 38,5 αρχίζουν να παραπονιέται), αλλά και γιατί εναντιώνεται στην ηθική, την κουλτούρα  και τον πολιτισμό που διέπει τους ίδιους τους άνδρες απέναντι σε εκείνους τους άνανδρους που «το παίζουν» νταήδες απέναντι σε γυναίκες.

Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους 10 «παλλικαράδες» στο Ίλιον που έδειραν και μαχαίρωσαν μία γυναίκα οδηγό ντελίβερι λόγω «οπαδικών διαφορών» καθώς και τους ομοίους τους, που για αντίποινα στο προηγούμενο περιστατικό εισέβαλαν στο «Παπαστρατείο» Κολυμβητήριο την ώρα που διεξαγόταν  ο αγώνας υδατοσφαίρισης νεανίδων (μικρών κοριτσιών δηλαδή) μεταξύ του Ολυμπιακού και της Γλυφάδας και έδειραν οικογένειες, φωτογράφους και άτομα ΑμεΑ, στέλνοντας κόσμο στο Νοσοκομείο.

Αν είναι να στείλουμε κόσμο στο Νοσοκομείο, ας το κάνουμε για άλλο λόγο. Ας το κάνουμε με αφορμή την φετινή Ημέρα της Γυναίκας και όλες τις επόμενες που θα ακολουθήσουν.

Ανήμερα της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας είχα την ευκαιρία να συνοδέψω και να καλύψω δημοσιογραφικά την επίσκεψη διακεκριμένων αθλητριών (μεταξύ των οποίων η Νίκη Μπακογιάννη, η Κλέλια και Αννυ Πανταζή κ.α) σε δράσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Νοσοκομείο Metropolitan και το Κέντρο Μυοεσκελετικής Ενδυνάμωσης Osteostrong, ώστε να διαδοθεί το μήνυμα της ευαισθητοποίησης των γυναικών για την Πρόληψη μέσω του Ετήσιου Γυναικολογικού Ελέγχου τους και της Ενεργής Δράσης για την Ενδυνάμωση και την Προφύλαξη του Σκελετικού τους Συστήματος αντίστοιχα.

 

 

Και διαπίστωσα για μία ακόμη φορά ότι το καλύτερο δώρο  που μπορεί να κάνει ένας άνδρας στη γυναίκα του για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι να της κλείσει ένα Ραντεβού για την Υγείας της, ενώ το καλύτερο δώρο που μπορείς της κάνεις κάθε μέρα, είναι να την αγαπάς. Ό,τι το καλύτερο για την Ψυχική της Υγεία και την Συναισθηματική της Σταθερότητα.