Συνέντευξη στον ʼρη Καλογεράκη - ΙΟΝΙΟΝ FM

Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα ως ανταποκριτής του IONION FM σε δρώμενο των We Love Basketball Tournaments, που διοργανώνουν η Ολυμπιονίκης της Καλαθοσφαίρισης Τατιάνα Καββαδία και ο επικεφαλής της Εκστρατείας για το Ροζ Φύλλο του Αγώνα της Ζωής Γιάννης Σταθόπουλος και πραγματικά εντυπωσιάστηκα για την αρτιότητα της διοργάνωσης και κυρίως για το εκπαιδευτικό ρόλο που επιτελούν σε παιδιά αλλά και γονείς ως προς την ευαισθητοποίηση για κοινωνικά θέματα και ως προς την επαφή τους με την «ζωντανή ιστορία» του Ελληνικού Μπάσκετ. Με μία τέτοια ιστορία λοιπόν ήρθαν σε επαφή οι νεαροί αθλητές των Ακαδημιών του Παγκρατίου και των Αργοναυτών, που ακούει στο όνομα Ευθύμης Μπακατσιάς, σ΄έναν αγώνα που αφιερώθηκε στη μνήμη των θυμάτων των πυρκαγιών της Ραφήνας προς αρωγή των καρκινοπαθών παιδιών της Ελπίδας. Και φυσικά δεν μπορούσα να χάσω την ευκαιρία για μία συνέντευξη με ένα από τα πιο αξιόλογα play maker των προηγούμενων χρόνων και έναν από τους καλύτερους χαρακτήρες των Ελληνικών Γηπέδων.

 Θύμιο, ας ξεκινήσουμε καταρχάς με τον κοινωνικό σκοπό του σημερινού Τουρνουά We Love Basketball, στα οποία χορηγός επικοινωνίας είναι ο Ionion FM, όπου τιμήθηκες για την προσφορά σου στο Ελληνικό Μπάσκετ. Σε είδαμε να παρακινείς το κοινό να γίνει εθελοντής δότης μυελού των οστών στο παρευρισκόμενο περίπτερο του Συλλόγου «Όραμα Ελπίδας». Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις σχετικά με την υποστήριξη προς τους καρκινοπαθείς συνανθρώπους μας; 

Καταρχάς θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην Τατιάνα Καββαδία και τον Γιάννη Σταθόπουλο, που μέσα από τα Τουρνουά We Love Basketball, έχουν αναγάγει τα γήπεδα μπάσκετ σε πλατφόρμες ενημέρωσης και έμπρακτης αρωγής των καρκινοπαθών συνανθρώπων μας. Υπάρχουν και προσωπικοί λόγοι που με ωθούν να παροτρύνω το κοινό να ανταποκριθεί σε αυτήν την προσπάθεια. Ένα μόσχευμα από ιστοσυμβατό άνθρωπο μπορεί να σώσει την ζωή ενός καρκινοπαθούς. Παλαιότερα, όταν είχα μιλήσει για το θέμα με τους υπευθύνους της Ελπίδας, μου είχαν αναφέρει ότι αν φτάσουμε να έχουμε 75.000 δότες στην Ελλάδα, θα βρίσκουμε κατάλληλο μόσχευμα για να σώσουμε τις ζωές παιδιών που αντιμετωπίζουν την ασθένεια. Είχαν γίνει και στο παρελθόν προσπάθειες για να προκύψουν εθελοντές δότες μυελού των οστών. Επί εποχής Αβραμόπουλου θυμάμαι, είχε γίνει μία ενέργεια κατά την οποία 25.000 άνθρωποι πήγαν μαζικά να δώσουν αίμα (δεν είχε ακόμη δρομολογηθεί η διαδικασία με την κατάθεση σάλιου), αλλά τα δείγματα που προέκυψαν δεν αναλύθηκαν ποτέ, έμειναν στο ψυγείο και πετάχτηκαν!!! Με την ίδρυση του Συλλόγου «Όραμα Ελπίδας» και με την εξ’ αυτής κατακόρυφη αύξηση των εθελοντών δοτών μυελού των οστών έχουν ήδη σωθεί 30 παιδάκια. Παράλληλα προσεγγίζουμε το επιθυμητό νούμερο των 75.000 εθελοντών δοτών, το οποίο ήταν τραγικό που δεν μπορούσαμε να το μαζέψουμε τα προηγούμενα χρόνια σε ένα πληθυσμό 10 εκατομμυρίων. Ως εκ τούτου και πάλι θερμά συγχαρητήρια στα We Love Basketball Tournaments που συνδράμουν σε όλη αυτή την προσπάθεια.

Στο σημερινό Τουρνουά λοιπόν οι συμμετέχοντες νεαροί αθλητές του Παγκρατίου και του Αργοναύτη Ραφήνας, εκτός όλων των άλλων, ενεργώντας και ως δημοσιογράφοι, σου έκαναν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.

Ναι πράγματι! Οι ερωτήσεις που μου έκαναν ήταν πολύ καλές και ως φαίνεται είχαν κάνει καλά την έρευνά τους, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν πολύ αργότερα από την «αποστρατεία» μου. Με ρώτησαν για το σύνολο της αγωνιστικής μου καριέρας, για στοιχεία προπονητικής, για την αγωνιστική μου «κόντρα» με τον Michael Jordan, για τον Ολυμπιακό του 1997 με τους 3 τίτλους, για την συμμετοχή μου με την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 97 και την υποδοχή στο Καλλιμάρμαρο. Ένα παιδάκι της ομάδας των Ακαδημιών του Παγκρατίου, με αποκάλεσε «σημαία του Παγκρατίου», έναν όρο που τον αρνήθηκα, καθώς όπως του εξήγησα είμασταν μία παρέα ισότιμων αθλητών και φίλων που προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο για την ομάδα τους. Πάντως το ευχαριστώ για τα καλά του λόγια, τόσο εκείνο, όσο και τον πατέρα του (γέλια), όπως φυσικά και την διοίκηση της ομάδας που με τίμησε στο τέλος του Τουρνουά.

Ας μιλήσουμε για το Παγκράτι λοιπόν. Το Παγκράτι φέτος αγωνίζεται στην Β εθνική. Σε περίπτωση που δεν ανέβει κατηγορία και σου γίνει πρόταση από την διοίκηση να αναλάβεις την προπονητική ηγεσία, θα το έκανες;

Όχι γιατί έχω αποφασίσει ότι δεν μου ταιριάζει ούτε η προπονητική ούτε η διοίκηση των ομάδων. Επειδή έχω μία συγκεκριμένη αντίληψη για τον αθλητισμό, αυτό που σήμερα επικρατεί σε αυτόν με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Ως εκ τούτου δεν πρόκειται να εμπλακώ. Αν με ρωτούσες, «γιατί δεν μπαίνεις να το αλλάξεις», η απάντηση θα ήταν γιατί δεν έχω την δύναμη να το αλλάξω και γιατί κανείς ουσιαστικά δεν θέλει να το αλλάξει

 Τι ακριβώς θέλεις να αλλάξεις;

Ο αθλητισμός στην Ελλάδα είναι ένα περίεργο πράγμα. Είναι πολύ όμορφος στις μικρές ηλικίες, το οποίο ξεφεύγει όταν μεγαλώνεις. Δυστυχώς όμως έχει αρχίσει να χαλάει και στα μικρά λόγω γονέων…

Παρατηρώ σε παιδικά  και εφηβικά πρωταθλήματα ότι ορισμένοι γονείς συμπεριφέρονται ως οπαδοί.

Και ακόμα χειρότερα… Βλέπεις τι επεισόδια γίνονται ενίοτε ακόμη και σε αγώνες παιδιών πρωταθλημάτων.
Ξέρεις, όταν ξεκίνησα εγώ το μπάσκετ, αυτό δεν ήταν τόσο δημοφιλές άθλημα. Έτσι όταν περνάγαμε έξω από κολυμβητήρια μας έπιαναν τα γέλια με τους γονείς που κατά την διάρκεια της προπόνησης των παιδιών τους φώναζαν «κολύμπα γρήγορα» και κράταγαν χρόνους. Καταστάσεις που στο μπάσκετ δεν τις είχαμε ούτε κατά διάνοια. Όταν όμως μπήκαν λεφτά στο άθλημα, τότε άλλαξε και η αντίληψη των γονέων γι’αυτό. Και βλέπουμε σήμερα πολλούς εξ’ αυτών να πιέζουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με αυτό για να «γίνουν μεγάλοι παίκτες και να βγάλουν λεφτά». Αυτές οι πιέσεις όμως, πολλές φορές οδηγούν το παιδί σε αδιέξοδο, γιατί το κάθε παιδί πρέπει να παίζει καταρχήν για διασκέδαση και όχι για επαγγελματική αποκατάσταση. Το «επάγγελμα μπάσκετ» αν έρθει, θα έρθει σε πολύ λίγα παιδιά και αυτό θα φανεί γιατί το ίδιο το παιδί θα το δείξει κι όχι γιατί είναι επιθυμία των γονιών. Ως εκ τούτου το μήνυμα προς τους γονείς είναι, αφήστε τα παιδιά να χαρούν το παιχνίδι, μην τα πιέζετε, μην προβάλλετε πάνω τους τις δικές σας επιθυμίες και εμμονές, γιατί μόνο ψυχολογικά προβλήματα θα τους δημιουργήσετε, αν όχι και σωματικά, γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μας.

Προς το τέλος της διαδρομής σου, είχες αγωνιστεί την περίοδο 1998-2000 στο Περιστέρι. Φέτος ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει αναλάβει την προπονητική ηγεσία  και απ’ ότι φαίνεται τα πάει πολύ καλά στο πρωτάθλημα καθώς η ομάδα του είναι αήτητη και ειναι στην πρώτη θέση μαζί με τον Παναθηναϊκό. Πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο και του χρόνου αν βγει στην Ευρώπη, όπως κάνει φέτος ο Προμηθέας;

Ναι, μια πορεία σαν τον Προμηθέα μπορεί να την κάνει , άλλα μια πορεία σαν τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό αντικειμενικά δεν μπορεί να την κάνει, καθώς υπάρχει ταβάνι που ας είμαστε ειλικρινείς δεν μπορούν να το υπερβούν. Τα χρήματα  για να πρωταγωνιστήσεις σε επίπεδο του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού είναι πάρα πολλά, τα οποία δεν μπορούν να βγουν από μία συνοικιακή ομάδα. Νόμιζω ότι θα ξεφύγει ακόμα περισσότερο η κατάσταση, αλλά η πορεία που κάνει το Περιστέρι, όχι μόνο τώρα αλλά και πιο παλιά σαν συνοικία, σαν αθλητικές επιδόσεις των παιδιών, σαν ομάδα μπάσκετ είναι άξια αναφοράς. Είναι ευχής έργον που βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι να αναγεννήσουν το Περιστέρι, που είχε πέσει πολύ χαμηλά. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων, τους εύχομαι καλή επιτυχία και καλή συνέχεια.

Θέλω να μείνω πάνω σε αυτό λίγο ακόμη. Υπήρχαν κάποιες παρέες που έγραψαν ιστορία, όπως οι δικές σας στο Παγκράτι, στο Περιστέρι, στους Αμπελόκηπους με την φοβερή ομάδα του Καλαφατάκη. Σήμερα που υπάρχει, ας πούμε υπερπληθώρα, υπερπαραγωγή  παικτών, μπορούμε να το δούμε ανάλογες παρέες Ελλήνων παικτών να γράφουν την δική τους ιστορία;

Νομίζω ότι δεν μπορούμε να το δούμε αυτό κατά τον ίδιο τρόπο. Εμείς είμασταν μια παρέα, επειδή είμασταν όλοι Παγκρατιώτες, όπως όλοι αντιστοίχως ήταν Περιστεριώτες. Τώρα οι ομάδες παίρνουν παίκτες από παντού, με αποτέλεσμα ξένοι και κοινοτικοί να παίρνουν τις θέσεις των Ελλήνω, οι οποίοι μοιραία παίζουν σε μικρότερες κατηγορίες. Δυστυχώς δεν βλέπω αρκετές επενδύσεις σε Ακαδημίες, σαν αυτές που είδαμε στο σημερινό τουρνουά και αυτό είναι κρίμα, γιατί προτιμώνται έτοιμοι παίκτες από τις ομάδες, με αποτέλεσμα όμως, να μην μπορούμε να βλέπουμε πια σε κορυφαίο επίπεδο ομάδες παρεών όπως παλιά.

Το ύψος σας ξεχώριζε καθώς ήσασταν αρκετά ψηλός για την θέση του πλέι μέικερ. Ο προπονητής γιατί προτιμούσε τον Μπακατσιά και όχι κάποιον άλλο παίκτη, ας πούμε πιο "ενδεδειγμένο" για την συγκεκριμένη θέση. 

Όταν ήμουν στην κατηγορία των παίδων και των εφήβων σαφώς και υπήρχαν καλύτεροι πλέι μέικερ από εμένα. Ο προπονητής που ήταν τότε στο Παγκράτι επένδυσε πάνω μου, γιατί έβλεπε ότι το μέλλον της θέσης ήταν πάνω σε πιο ψηλά παιδιά και τελικά δεν είχε άδικο. Οι τάσεις στον αθλητισμό και στο μπάσκετ εν προκειμένω αλλάζουν, εξελίσσονται. Ξέρεις, ο αθλητισμός είναι μία διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση. Σε μικρές ηλικίες  κάποια παιδιά που φαινομενικά είναι υποδεέστερα άλλων και ότι έχουν ταβάνι, τελικά με την κατάλληλη προπονητική καθοδήγηση εξελίσσονται θεαματικά. Στην δική μου περίπτωση μολονότι φαινόταν ότι δεν είχα τις προϋποθέσεις για την θέση, ο coach στηρίχθηκε πάνω μου. Αν και χάναμε αρχικά σε αποτελέσματα, το μέλλον έδειξε διαφορετικά.

Πολλοί παίκτες όταν μεταγράφονται σε άλλες ομάδες η απόδοσή τους διαφοροποιείται αισθητά. Φέρνω το παράδειγμα του Γιώργου Μπόγρη οποίος έκανε μια εξαιρετική χρονιά στην Τενερίφη, κατέκτησε το Τσαμπιονς Λιγκ, όταν όμως πήγε στον Ολυμπιακό, είχε διαφορετική παρουσία. Κι εσύ όταν από το Παγκράτι πήγες στον Ολυμπιακό, ο ρόλος διαφοροποιήθηκε αισθητά. Πως βίωσες σε εσωτερικό επίπεδο την αλλάγη αυτή; 

Όλα έχουν να κάνουν με την επίδραση του περιβάλλοντος που υπάρχει στην κάθε ομάδα, δηλ. προπονητής, συμπαίκτες, διοίκηση. Για παράδειγμα έχουμε δει πολλές περιπτώσεις παικτών που όταν πάνε σε άλλη ομάδα εξελίσσονται θεαματικά ή και το αντίστροφο. Όπως για παράδειγμα στο Ποδόσφαιρο ο Αιγύπτιος Σαλάχ, όπου αρχικά δεν υπολογιζόταν, κατόπιν πήγε στην Ιταλική Ρώμα και άρχισε να ανεβαίνει, ενώ στην Αγγλική Λίβερπουλ εκτοξεύτηκε, γιατί «έδεσε» με όλες τις καταστάσεις που βρήκε εκεί.

Σχετικά με εμένα, το μπάσκετ που έπαιζα στον Ολυμπιακό, ήταν πολύ ποιοτικότερο από εκείνο που έπαιζα στο Παγκράτι. Στο Παγκράτι είχα πλήρη ελευθερία και έκανα ότι ήθελα. Στον Ολυμπιακό υπήρχε συγκεκριμένο πλαίσιο εργασίας, ο καθένας είχε τον ρόλο του και φυσικά αυτό ήταν απαραίτητο προκειμένου να γίνει η διαχείριση όλων των σπουδαίων παικτών που ο coach έπρεπε να διαχειριστεί και να συντονίσει μεταξύ τους, βγάζοντας το καλύτερο από τον καθένα. Έτσι μόνο έρχονται οι επιτυχίες σαν αυές που έφερε ο Ολυμπιακός εκείνη την περίοδο.

Ένα σχόλιο σχετικά με την πορεία των δυο ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα και φυσικά της Εθνικής μας Ομάδας.

Νομίζω ότι φέτος η πορεία δεν είναι πολύ καλή, έχουν βρεθεί και η δυο σε μια δύσκολη θέση. Ειδικά ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια περίοδο μετάβασης σε προπονητική φιλοσοφία και με πιο περιορισμένο χρόνο συμμετοχής για τους μέχρι σήμερα πρωταγωνιστές του. Ίσως η φετινή χρονιά να μην κυλίσει όπως θα την ήθελαν οι φίλοι του. Το Παναθηναϊκό θα τον περίμενα καλύτερο. Το μεγαλύτερο του πρόβλημα λέγεται Καλάθης. Διευκρινίζω ότι είναι πρόβλημα όχι γιατί ο Καλάθης δεν είναι καλός παίκτης, αλλά γιατί ενάμιση χρονο τον έχουν λιώσει και είναι λογικό να κάνει κοιλιά. Ως εκ τούτου είναι λογικό ο Παναθηναϊκός να έχει αυτή την εικόνα. Η εθνική πρέπει να δει πώς θα ισορροπήσει μέσα στην διαμάχη που ξεσπάσει μεταξύ Ευρωλίγκα  Φίμπα, η οποία αναδεικνύει προβλήματα και μέσα στις Ελληνικές Ομάδες, βλέπουμε μη συμμέτοχη παικτών για τα προκριματικά για το Παγκόσμιο και αν δεν λυθεί το πρόβλημα αυτό, νομίζω ότι θα έχουμε μια υποβάθμιση των εθνικών τα επόμενα χρόνια! Πρέπει να βρεθεί λύση ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις.

Με την προσθήκη του Αντεντοκουμπο θα αλλάξει η πορεία της Εθνικής; 

Σίγουρα θα αλλάξει, αλλά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα του Ελληνικού μπάσκετ είναι αν βρίσκεται ο Αντεντοκούμπο στην Εθνική. Πρέπει πρώτα να λυθεί το πρόβλημα των δύο διοργνώσεων και όλα τα υπόλοιπα θα βρεθούν Σαφώς και ο Γιάννης είναι μεγάλο κεφάλαιο για την εθνική ομάδα και ελπίζω να έρχεται στο μέλλον.

Πως θεωρείς το γεγονός που δεν έρχεται;

Σε όλους μας θα μας άρεσε να έρχεται, άλλα νομίζω ότι πρέπει να σεβαστούμε πως κουβαλει και την προσωπική του πορεία. Το ΝΒΑ είναι εξαιρετικά απαιτητικό. Νομίζω οτι Γιαννης έχει φτάσει σε ένα επίπεδο, το οποίο θα του δώσει την δυνατότητα να θέσει τους όρους του, όπως ο Νοβίτσκ με την Γερμανία, ο Ντράγκιτς με την Σλοβενία ή ο Πάρκερ με την Γαλλία. Νομίζω ότι πιο πριν δεν είχε αυτήν την δυνατότητα, καθώς μόλις είχε μπει σε ένα καινούργιο κόσμο, αδιανόητο για τους περισσότερους Ευρωπαίους και προσπαθουσε να φτάσει σε ένα κορυφαίο επίπεδο.

Ο Θύμιος Μπακατσιάς θα αρνιόταν πρόσκληση από την Εθνική Ομάδα, αν δεν υπήρχε λόγος υγείας;

Κοίταξε για την εποχή τότε όχι, γιατί κανείς δεν σκεφτόταν να αρνηθεί πρόσκληση της Εθνικής και γιατί τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, ενώ η πίεση από τις ομάδες ήταν μικρότερη. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι είδους πίεση υφίσταται ο Γιάννης στο ΝΒΑ από την ομάδα του ή από χορηγούς, όμως είμαι σίγουρος ότι είναι πολύ μεγάλη.

Θύμιο, σε ευχαριστώ θερμά.

Κι εγώ.